Hallo, ik ben Paul van Dun, 60 jaar, getrouwd en vader van drie prachtige kinderen (18, 21 en 23). Mijn vrouw heeft nooit gerookt en onze kinderen doen dat ook niet. Ik heb wel ooit gerookt, en wel als een schoorsteen. Een pakje shag ging er bij mij binnen anderhalve dag doorheen. Met die slechte gewoonte begon ik als 17-jarige. Het was een soort afreageren op het vroege overlijden van mijn vader. Na een paar vruchteloze stoppogingen, lukte het me uiteindelijk op 20 november 1989 (ik was toen 30 jaar) mijn laatste peuk uit te drukken. Dat het toen wel lukte had te maken met een verhaal dat ik kort daarvoor van een kennis hoorde. De dokter had hem verteld dat hij aan vaatvernauwing leed, een gevolg van het roken. Als hij niet zou stoppen met zijn gepaf, kostte hem dat binnen afzienbare termijn zijn benen die dan geamputeerd zouden worden.
Nu had ik toen ook wel eens pijntjes in mijn benen, en hypochonder die ik ben was het verhaal van die kennis kennelijk net het zetje dat ik nodig had om zelf met roken te stoppen.
Het was best heftig. Op mijn tweede stopdag was mijn moeder jarig, en daar ben ik toen maar kort geweest want hele kamer zat er vol met rokers. Maar ik heb volgehouden en ben er van overtuigd nooit meer te zullen gaan roken. Het is zoveel mooier, want jezelf en ook je huis stinken niet meer. En je smaakpapillen kunnen hun werk ook beter aan. Dus alle andere geneugten van het leven zijn veel lekkerder.