Hallo, ik ben Marjan van Alst, werkzaam als financieel medewerkster bij de Huisartsenzorg Oude IJssel. Ik ben 45 jaar, getrouwd met Tom en we wonen samen met onze twee zonen van 19 en 16 jaar in Doetinchem.
Mijn man en ik wilden al heel lang stoppen met roken. Er was alleen altijd wel een excuus om het uit te stellen. We hadden al heel wat stoppogingen gedaan, maar na een dag gaven we het vaak alweer op. Ik baalde zo van mezelf dat het me maar niet lukte en sprak dit hardop uit. Mijn collega Richard Snelder (kaderhuisarts COPD) pikte dit op en gaf de doorslag, hij bood aan om mij te helpen met het stoppen met roken.
Ik weet het nog precies: donderdag 13 november 2014 in zijn huisartsenpraktijk. Na een consult van hem te hebben gehad downloadde ik de app QuitNow en ging ik naar de apotheek om nicotinepleisters te kopen. Op vrijdag 14 november zou ik stoppen met roken met behulp van pleisters. Mijn man Tom moest eerst zien of ik echt serieus was en zei dat als ik na het weekend nog steeds gestopt zou zijn, hij die maandag met mij mee zou doen.
Dat is nu alweer 5 jaar geleden!
De eerste weken waren zwaar en ik vond mezelf erg zielig. Zonder sigaretten was mijn leven helemaal niet meer leuk. Mijn dag beginnen met een kop koffie en een sigaret kon niet meer. Geen sigaretje meer kunnen roken op het terras met vrienden en een wijntje. En hoe moest dat nu met een feestje of op vakantie, hoe moest ik mij dan ontspannen? Er zijn die dagen wat tranen gevallen in een soort paniek reactie en wat vond ik mijzelf toen ontzettend zielig…
De stoppen met roken app QuitNow gaf steeds aan welke mijlpaal je behaalde in jouw gezondheid, na een aantal dagen niet te hebben gerookt. Die mijlpalen stimuleerden mij om geen sigaret meer op te steken. Mijn collega Ellen had een moppenboekje gekocht voor de momenten dat ik het moeilijk op mijn werk zou krijgen, zodat ze mij kon afleiden en mij aan het lachen kon krijgen. Mijn collega Wilma Buesink (longverpleegkundige) mocht ik altijd appen als ik het moeilijk had of vragen had. Kleine ongemakjes kunnen namelijk opspelen als je stopt met roken. Zo kreeg ik bijvoorbeeld last van obstipatie en gaf ze mij hiervoor tips. Ook had mijn afdeling voor een jaar later in mijn agenda een “uit eten afspraak” gepland. Als ik een jaar niet had gerookt, zouden mijn collega’s mij mee uit eten nemen. Op hun kosten!
Allemaal zo lief, de moeite die ze deden! Hoe moeilijk ik het in het begin ook had, ik kon toch niet zomaar weer beginnen met roken?!
Zo was er iedere dag een moeilijk moment na het avondeten. Om dat moeilijke moment te doorbreken gingen Tom en ik iedere avond na het eten een flinke wandeling maken. Ook was ik als de dood om aan te komen in gewicht. Dit is namelijk toch wel algemeen bekend, dat bij het stoppen met roken je stofwisseling gaat veranderen. Ik ben toen begonnen met hardlopen. Ik heb dit heel langzaam opgebouwd met een hardloopapp en ik kreeg er steeds meer plezier in. Ik merkte dat mijn conditie steeds beter werd. Deze conditie wilde ik toch niet meer afbreken door te beginnen met roken?! Nee, ik voelde me goed en ik hield het steeds langer vol! Van 5 km naar 10 km. In oktober 2016 rende ik de halve marathon van Doetinchem en was ik 15 kilo afgevallen. Wie had dat gedacht ?! Ik… die een pakje per dag rookte…
Ik riep steeds: als IK kan stoppen met roken, dan kan iedereen dat.
Samen met Tom inspireerden we onbewust andere rokers. Zo zijn er in onze omgeving ook andere mensen gestopt. Wat ook ontzettend stimuleerde om niet meer te roken, is dat wij iedere maand als ons salaris wordt gestort het bedrag wat we anders hadden opgerookt, op een aparte rekening storten. Van deze “stoppen met roken” bankrekening hebben wij ons samen beloond met leuke stedentripjes en dat doen we nu nog steeds! Zonder deze rekening, zou het geld aan de dagelijkse boodschappen zijn opgegaan en hadden we deze uitstapjes niet zo snel gemaakt.
Mijn leefstijl is in de afgelopen 5 jaar drastisch veranderd. Ik sport nu 4x per week, doe in de sportschool krachttraining of ga buiten een rondje hardlopen. Het wandelen na het avondeten blijven we ook doen. Niet omdat het nog steeds een moeilijk moment is, maar omdat het heerlijk is om een wandeling te maken en even zonder de kids samen de dag door te nemen.